Στην τελευταία επιθυμία του Μίκη Θεοδωράκη εστιάζει ανακοίνωση του ΚΚΕ υπογραμμίζοντας πως ο μουσικοσυνθέτης είχε ζητήσει όταν φύγει από τη ζωή η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή του να πραγματοποιηθούν στην πατρίδα του, τον Γαλατά Χανίων.
Δείτε επίσης: Μίκης: Η μεγάλη πορεία (φωτο)
Έφυγε από τη ζωή ο Μίκης Θεοδωράκης
«Η τελευταία επιθυμία του Μίκη Θεοδωράκη, την οποία είχε μεταφέρει στον Δημήτρη Κουτσούμπα, τη γραμματέα του Ρένα Παρμενίδου και τον Πρόεδρο του “Παγκρητίου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη”, Γιώργο Αγοραστάκη, ήταν η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή να πραγματοποιηθούν στην πατρίδα του, το Γαλατά Χανίων» επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνωση του ΚΚΕ.
Ο σπουδαίους μουσικοσυνθέτης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών την Πέμπτη (2/9) και η είδηση του θανάτου βύθισε στο πένθος την Ελλάδα. Ο ακατάβλητος αγωνιστής αναχώρησε για τη συνοικία των αγγέλων αφήνοντας όμως πίσω του μία ανεκτίμητη παρακαταθήκη.
«Θέλω να αφήσω τον κόσμο αυτόν σαν κομμουνιστής»
Ο Μίκης Θεοδωράκης, προαισθανόμενος το τέλος της ζωής του, είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον Δημήτρη Κουτσούμπα, δίνοντάς του το στίγμα των τελευταίων του επιθυμιών.
Στην προσωπική του επιστολή στις 5 Οκτωβρίου 2020, προς τον Δημήτρη Κουτσούμπα, έγραφε: «Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”. Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής».
Με την επιστολή του ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης ζητούσε από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ να επιληφθεί εκείνος προσωπικά ώστε, όπως έγραφε: «να γίνει σεβαστή όχι μονάχα η ιδεολογία μου αλλά και οι αγώνες μου για την ενότητα των Ελλήνων. Καθώς επίσης βέβαια και όλα αυτά που ήδη έχω ρυθμίσει, σε συνεννόηση με την γραμματέα μου Ρένα Παρμενίδου και τον φίλο και Πρόεδρο του Παγκρητίου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Αγοραστάκη».
Μίκης Θεοδωράκης: Η προσωπική επιστολή στον Δημήτρη Κουτσούμπα
Πέθανε; Ποιος πέθανε; Ο Μίκης του αγώνα, του πολέμου, της μάχης, ο οιωνός του μέλλοντος; Ο Μίκης του λαού; Και ποιος λαός πεθαίνει; Ποιος το πιστεύει; Ο άνθρωπος που μέσα απ’ τις γραμμές του ΚΚΕ πήρε στην πλάτη του έναν νικημένο λαό από τους εγγλεζοαμερικάνους και τους προγόνους αυτών που σήμερα θρηνούν (=οι σιχαμένοι της Ιστορίας!!!) την απώλεια του ΑΝΔΡΟΣ, ένα κατακρεουργημένο λαό, αποδεκατισμένο, αλυσοδεμένο, εξανδραποδισμένο από τα φασιστοναζιστικά ντόπια υπολείμματα, έναν λαό που σέρνεται σήμερα υποταγμένος από αυτούς που σφάζονται να τον κρατούν δέσμιο νεοκατακτητών και δολοφόνων, έναν λαό που ποτέ δεν έχασε τη μνήμη και την αξιοπρέπεια των αιώνων και των αγώνων του όσο κι αν το μοχθούν οι εφιάλτες του κι οι πατριδοκάπηλοι; Πήρε στην πλάτη του το κλάμα κάθε μάνας, το βόγγο κάθε βασανιζόμενου, την πληγή του κάθε τραυματισμένου, την πίστη κάθε εξόριστου, το ουρλιαχτό του κάθε σκοτωμένου, το μοιρολόγι της μάνας, το κλάμα της γυναίκας, της κόρης, του παιδιού της αλάνας και του μωρού της αγκαλιάς κι έκανε το τραγούδι – “πικρό ψωμί που θα γευτούν οι γύρω του, οι ορφανοί από ελπίδα γλύκας” – γιατρικό ν’ αλλάξει ο βόγγος, να σταματήσει το ουρλιαχτό, να πάψει ο πόνος, να καταπέσει ο κονιορτός και να στηθεί τ’ όνειρο του λαού στα δικά του τα πόδια. Αυτόν που πήρε το κελάηδημα των πουλιών, το βρούχος των βουνών, το κελάρυσμα της νερομάνας και το ‘κανε “πατρίδα”; Τι λέτε, εσείς οι κακομοίρηδες της ιστορίας που στήσατε το θρήνο; Γιατί εσείς είστε αυτοί που ” κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια, εσείς πεθαίνετε και όχι εγώ!”. Και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Κι ο ήλιος “ο νοητός της δικαιοσύνης” έρχετ’ η ώρα ν’ αστράψει και να βροντήξει και όχι μόνο νοητά, απ’ αυτούς που “προσμένουνε την ώρα να σημάνουν την ανάσταση”! Σ’ αυτούς πήγε ο Μίκης. Κι από σήμερα κι αυτός “κρατάει στα χέρια του της καμπάνας το σκοινί” με χιλιάδες συντρόφους, με χιλιάδες, πατριώτες, με χιλιάδες κουμουνιστές!
Πεθαίνουν έτσι οι άνθρωποι;